nehir

Bir zamanlar bir köyün ortasından bir nehir geçermiş. Öyle
derinmiş, öyle
hızla akarmış ki su kıyısına yaklaşmaya bile korkarmış
insanlar.

Köyün iki yakasında güzellikleriyle ve becerileriyle meşhur iki
kadın yaşar
ve birbirleriyle hiç geçinemezlermiş. Her gün giyinir kuşanır,
feslerini
takınır nehir kenarına gidip karşı kıyıdan birbirlerine laf
yetiştirirlermiş. Kadınlardan biri bir gün çok hastalanmış.
Eltisine "Benim
kıyafetlerimi giy, fesimi de tak, nehir kıyısına git. Bugün beni
göremezse
kaçtım zanneder" demiş. Eltisini bir güzel giydirmiş ve
göndermiş.

Elti nehir kıyısına gidip beklemeye başlamış. Derken karşı
kıyıdan ilk
zehirli laf gelmiş. Elti cevap vermemiş. İkinci, üçüncü taarruz
da cevapsız
kalmış. Eltinin suskunluğu karşısında giderek daha çok bağıran
karşı
kıyıdaki kadın sinirden üstünü başını paralamaya başlamış.
Ne yapsa karşıdan
ses gelmiyormuş. Sonunda öfkeden öyle delirmiş ki, "Sen kim
oluyorsun da
bana cevap vermiyorsun?" diyerek hışımla karşı kıyıya geçmek
için kendini
nehire atmış. Atmasıyla beraber azgın nehir suları kadını alıp
götürmüş.
Elti ayağını sürüye sürüye eve dönmüş. Hasta yatağında
eltisinin eve
dönmesini bekleyen kadın merakla sormuş "eeee" demiş "Ne oldu?"
Elti
başındaki fesi çıkarıp "seninki öldü" diye yanıt vermiş. "Nee"
diye fırlamış
yataktan kadın "Ben seni kavgamı sürdür diye gönderdim, sen
düşmanımı mı
öldürdün?"

Eltisi kadına bakıp "Yok" demiş. "Onu ben öldürmedim, onu kendi
öfkesi
boğdu"

Suslu paylasimin icin tsk, ofke insanin kendine zarar veriyor

ne demişler keskin sirke küpüne zarar öfkeyle kalkınca hep sonuda zarara gidiyor hikaye çok güzel saol canım:1yes2: