- 6 Şubat 2007
- 428
- 18
- Konu Sahibi siyah papatya
- #1
[FONT=Geneva,Helvetica,Arial]BOŞANMA VE ÇOCUK RUH SAĞLIĞI[/FONT][FONT=Geneva,Helvetica,Arial]
Hukuki olarak boşanma, evlilik sözlemesinin sona ermesi olarak tanımlanırken psikolojik olarak bütün aileyi etkileyen, sarsan bir olay olarak tanımlanabilir. Boşanmada en çok zarar gören ve etkilenen küçük yaştaki çocuklardır.
Boşanma öncesinde ve boşanma aşamasında en çok adı geçen, ortaya konulan, üzerinde tartışılan çocukladır ama sonunda da ortada kalan çocuklardır. Anne vebabalar bilinçli veya bilinçsiz olarak çocuklarını bu tartışmaların ortasına atarlar. Çocuk bu tartışma ortasında zaman zaman taraf tutmak, zaman zaman arabuluculuk görevini üstlenmek zorunda bırakılırlar.
Boşanmanın ardından bu kez de çocuğun duyguları kullanılır, anne baba çocuğu yanlış bilgilendirerek çocuğun kendi tarafını tutması için diğer tarafı kötüler.
Bazen anne ya da baba diğer taraftan öç almak için çocuğu kullanır ve çocuğun karşı tarafı görmesini engeller. Burada asıl zarar gören, etkilenen yine çocuk olur.
Anne ve babaların çok sık yinelediği hatalardan birisi; Özellikle çocuktan ayrı kalan tarafın çocuğun üzerine aşırı düşmesi, onu aşırı hoş görmesi, sevgiye boğup onu şımartması, hediyelere boğmasıdır. Bu davranışlar karşısında sürekli sorumluluğu taşıyan taraf daha hırçın, daha hoş görülü, hayırı olmayan bir tutum içine girer. Bu aşırı rahat, çocuğun tüm isteklerinin yerine getirildiği, "HAYIR"ın tanınmadığı ortan çocuğun terbiyesine ve eğitimine büyük bir darbe olur.
BOŞANMA KARŞISINDA ÇOCUĞUN TEPKİLERİ NE OLUR?
Boşanmış ailelerde çocuklarda görülen değişiklikler pek çok yönüyle ayrılan eşlerdekilere benzer özellikler taşır.Genellikle ilk iki yılda duygusal ve davranışsal bozukluklar ortaya çıkar veya varsa artar, fakat bunu izleyen yıllarda bu bozuklukların düzeldiği gözlenir.
Bazı çocuklarda evde ve okulda sosyal ilişkiler bozukmuş, bazılarında yetişkinlerle karşı agresif bir tutum gözlenirken onlara karşı gelme veya tam tersi bir yakınlaşma görülebilir. Erkek çocuklar diğer erkeklere daha yakın davranır ve onlardan yardım ister ya da aşırı saldırgan olurlar. Kızlar hem fiziki hem de sözel saldırgan bir tutum içine girerler.
Çocuklar boşanmayı kolay kolay kabullenemedikleri gibi bunu anlamada da güçlük çekerler. Çocuklar tedirgindir, kimsenin kendisini sevmediğine inanırlar, ortada kalma korkusu yaşarlar, anne veya baba arasında bir tercih yapma konusunda kendilerini zorunlu hissederler. Kimse çocuklara bir şey açıklamadığı gibi en ufak şeylerine büyük tepki göstermektedirler, ortam gergindir. Bir süre sonra çocuk anne baba arasındaki kavgalardan kendini sorumlu tutmaya başlar. Eşlerin ayrılık kararı vermeden önce çocuk üzerinde tartışmaları çocukta bu duygunun ortaya çıkmasına neden olur.
Çocuk karışık duygular yaşar, genelde itsede, dövsede annenin yanında olmayı tercih eder. Sıkısık yaramazlıklar, hırçınlıklar ve bedensel yakınmalarla dikkat çekmayi başarır. Annenin kendisini sevmediğini sık sık söyleyerek anneyi etkiler.
Okul öncesinde çocuk boşanmayı tutanılacak bir şey olarak görüür ve bunu arkadaşlarından saklamayı tercih eder.
Boşanma bazı çocuklar için terk edilmekle aynı anlama gelmaktedir. Annenin en ufak bir ayrılışı, geç kalışı çocuğun panik yaşamasına neden olur.
Her çocuk anne ve babasının ayrılması karşısında farklı tutum içine girer. Ortak tutum hırçınlık,huysuzluk, huzursuzluk,tedirginlik, saldırganlık ve davranış bozukluklarıdır. Bu belirtiler çocuğun yaşına boşanma olayının çocuğa anlatımına, boşanma öncesi, sırası ve sonrasında anne ve babanın tutumuna, ilgisine bğlı olarak değişim gösterir.
Her boşanmanın ardından çocukların psikolojik sorun yaşayacağı söylenemez. Ancak her boşanma ufakta olsa çocuk için bir travmadır. Bu travmanın en hafif düzeyde atlatılması anne ve babanın tutumlarına bağlıdır. Evliliklerini yürütemeselerde anne ve babalar bu rollerinde çok başarılı olabilirler.
BOŞANMA ÖNCESİNDE ANNE VE BABALAR NELERE DİKKAT ETMELİLER?
Hukuki olarak boşanma, evlilik sözlemesinin sona ermesi olarak tanımlanırken psikolojik olarak bütün aileyi etkileyen, sarsan bir olay olarak tanımlanabilir. Boşanmada en çok zarar gören ve etkilenen küçük yaştaki çocuklardır.
Boşanma öncesinde ve boşanma aşamasında en çok adı geçen, ortaya konulan, üzerinde tartışılan çocukladır ama sonunda da ortada kalan çocuklardır. Anne vebabalar bilinçli veya bilinçsiz olarak çocuklarını bu tartışmaların ortasına atarlar. Çocuk bu tartışma ortasında zaman zaman taraf tutmak, zaman zaman arabuluculuk görevini üstlenmek zorunda bırakılırlar.
Boşanmanın ardından bu kez de çocuğun duyguları kullanılır, anne baba çocuğu yanlış bilgilendirerek çocuğun kendi tarafını tutması için diğer tarafı kötüler.
Bazen anne ya da baba diğer taraftan öç almak için çocuğu kullanır ve çocuğun karşı tarafı görmesini engeller. Burada asıl zarar gören, etkilenen yine çocuk olur.
Anne ve babaların çok sık yinelediği hatalardan birisi; Özellikle çocuktan ayrı kalan tarafın çocuğun üzerine aşırı düşmesi, onu aşırı hoş görmesi, sevgiye boğup onu şımartması, hediyelere boğmasıdır. Bu davranışlar karşısında sürekli sorumluluğu taşıyan taraf daha hırçın, daha hoş görülü, hayırı olmayan bir tutum içine girer. Bu aşırı rahat, çocuğun tüm isteklerinin yerine getirildiği, "HAYIR"ın tanınmadığı ortan çocuğun terbiyesine ve eğitimine büyük bir darbe olur.
BOŞANMA KARŞISINDA ÇOCUĞUN TEPKİLERİ NE OLUR?
Boşanmış ailelerde çocuklarda görülen değişiklikler pek çok yönüyle ayrılan eşlerdekilere benzer özellikler taşır.Genellikle ilk iki yılda duygusal ve davranışsal bozukluklar ortaya çıkar veya varsa artar, fakat bunu izleyen yıllarda bu bozuklukların düzeldiği gözlenir.
Bazı çocuklarda evde ve okulda sosyal ilişkiler bozukmuş, bazılarında yetişkinlerle karşı agresif bir tutum gözlenirken onlara karşı gelme veya tam tersi bir yakınlaşma görülebilir. Erkek çocuklar diğer erkeklere daha yakın davranır ve onlardan yardım ister ya da aşırı saldırgan olurlar. Kızlar hem fiziki hem de sözel saldırgan bir tutum içine girerler.
Çocuklar boşanmayı kolay kolay kabullenemedikleri gibi bunu anlamada da güçlük çekerler. Çocuklar tedirgindir, kimsenin kendisini sevmediğine inanırlar, ortada kalma korkusu yaşarlar, anne veya baba arasında bir tercih yapma konusunda kendilerini zorunlu hissederler. Kimse çocuklara bir şey açıklamadığı gibi en ufak şeylerine büyük tepki göstermektedirler, ortam gergindir. Bir süre sonra çocuk anne baba arasındaki kavgalardan kendini sorumlu tutmaya başlar. Eşlerin ayrılık kararı vermeden önce çocuk üzerinde tartışmaları çocukta bu duygunun ortaya çıkmasına neden olur.
Çocuk karışık duygular yaşar, genelde itsede, dövsede annenin yanında olmayı tercih eder. Sıkısık yaramazlıklar, hırçınlıklar ve bedensel yakınmalarla dikkat çekmayi başarır. Annenin kendisini sevmediğini sık sık söyleyerek anneyi etkiler.
Okul öncesinde çocuk boşanmayı tutanılacak bir şey olarak görüür ve bunu arkadaşlarından saklamayı tercih eder.
Boşanma bazı çocuklar için terk edilmekle aynı anlama gelmaktedir. Annenin en ufak bir ayrılışı, geç kalışı çocuğun panik yaşamasına neden olur.
Her çocuk anne ve babasının ayrılması karşısında farklı tutum içine girer. Ortak tutum hırçınlık,huysuzluk, huzursuzluk,tedirginlik, saldırganlık ve davranış bozukluklarıdır. Bu belirtiler çocuğun yaşına boşanma olayının çocuğa anlatımına, boşanma öncesi, sırası ve sonrasında anne ve babanın tutumuna, ilgisine bğlı olarak değişim gösterir.
Her boşanmanın ardından çocukların psikolojik sorun yaşayacağı söylenemez. Ancak her boşanma ufakta olsa çocuk için bir travmadır. Bu travmanın en hafif düzeyde atlatılması anne ve babanın tutumlarına bağlıdır. Evliliklerini yürütemeselerde anne ve babalar bu rollerinde çok başarılı olabilirler.
BOŞANMA ÖNCESİNDE ANNE VE BABALAR NELERE DİKKAT ETMELİLER?
- Eşler birbirlerini kötülemeden, birlikte yaşamalarının mümkün olmadığını basit bir dille çocuğa anlatmalıdırlar
- Boşanma ile çocuk anne ve babasın yitireceği duygusunu hissetmemeli,
- Bu kararın ona karşı olan sevgiyi azaltmadığı, bu kararda çocuğun bir payı olmadığı vurgulanmalıdır
- Çocuk eşler arasında arabulucu, barış sağlayıcı göreviyle yüklenmemeli
- Çocuğun belirli bir evi olmalı
- Diğer tarafı düzenli, belirli aralıklarla görebilmeli
- Çocuğun eğitiminde acıma, şımartma gibi olumsuz duygular yeralmamalı
- Çocukta gelişebilecek olumsuz davranışlar için eşler birbirini suçlamamalı
- Çocuk diğer taraftan kaçırılmamalı ya da karşı taraf tehdit ögesi olarak kullanılmamalıdır
