Arkadaşlar herkese hayırlı Ramazanlar. Bu güzel günlerde keşke tek derdimiz yardımlaşma ve dayanışma olsaydı. Çocuklarımıza güzel bir örnek teşkil etseydik. Ama maalesef olmayınca olmuyor işte. Aynı yolda yürüdüğün insanla aynı yöne doğru gitmek bu kadar zorken insan huzurlu olamıyor rol yapamıyor. Yine kendimi bıraktım yatak döşek yatıyorum iki gündür.
Ben 10 senedir evliyim. Görücü usulü denilebilicek vesilelerin tanıştırmasi ile evlendik.İlk istemeye çiçek bile getirmediler. Ailesine hiç ısınamadım hâlâ da öyle. Acele karar verdiğimi düşünüyorum. Mutsuz bir dönemimdi. Düğünümde yüzüm hiç gülmüyordu. Balayına bile gidelim diye teklif edilmedi olabilir tabi ki ama beklentim bu değildi.
Annemle babamın da evliliği hiç iyi değildi iletişimleri düzgün sayılmaz ama dışardan herkes beğenir ama çocukluğum hep yatılı okul dışında kavga gürültü ile geçti.
Neyse evlenince baktım ki kayınvalidemlerin durum çok daha vahim. Hâlâ bile şiddet görüyor eşinden. Bir anda ne yapacağı belli olmayan tuhaf dengesiz ve öfkesini yönetemeyen birisi kayınpeder kişisi. Çok da tartışmalarımiz oldu. Ben onları kabullenene kadar hep tartıştım direndim ama bir gün baktım ki bunlar değişmez. Hayata bakış açılarımiz, konuşmalarimiz, tarzımiz tamamen farklı. Zaten ailem ayrı sehirdeler onlar binde bir telefon dışında görüşmüyor.
Neyse benim asıl en büyük sorunum eşimle. O da eğitimli birisi olmasına rağmen babasını aratmıyor belli bir zaman sonra ilk tanıdığım sessiz sakin adamın yerini sürekli bağıran çağıran hatta gerekirse şiddete atmaya tutmaya fırlatmaya başvuran bir adam aldı. Sinirlendiği şeylerde konusunu ben genelde hiç anlamam bir konuda normal konuşurken bir anda bağırmaya ben öyle mi diyorum gerizekalı ve daha da ileri giden küfürler savurmaya başlar. Hep suç bendedir bana vurduğu da oldu üzerime yürüdüğü de ama hep ben onu çıldırttim sorsanız. Tüm özel günlerde bayram düğün vs hep kötü hatıralar ile dolu. Terapi aldık iki sene boyunca. Herşeyi öğrendik hatalarımızı vs vs ama bu sözlü ve fiziksel şiddet hiç bitmedi ara ara devam etti. Hakaret zaten var. Çalışıyorum iki çocuğum var. Bir kere aile evine gittim tekrar bir telefonla otobüse bindirip beni geri gönderdiler. Sevmiyorum dedim aileme sevemedim dedim. Babam da böyle bir bahane olmaz dedi. Annem de biz neler çektik bakanlar hepsi neler çekti dedi iki çocuğun var yapmasaydin dedi geri geldim. İyice özgüvenim bitti ve artık ben kötü de olsam telefonlards iyiyim bir şey yok demeye başladım. Ama çoğunlukla mutsuzum. Çocuklara genel olarak iyi babadır çok düşünür ilgilenir ara sıra delirip bağırsa da kıyamaz çocuklar ona düşkün. Ben yavaş yavaş evde kendimi çocuklarim için evde duran dolgu malzemesi gibi görmeye başladım. Çünkü aşk yok fedakarlık yok çalışırim eve gelirim daha uyanmamiş geceleri oturur sabaha kadar PC başında. Daha neler var anlatamadığım. İyiyken çok iyi bir yönü de vardır kriz anlarında hemen o röle bürünür ve bir şekilde ikna eder beni. Dün gece yine çok basit bir şeyden beni itekledi kolumu sıktı baktım şimdi morarmış bağırdı çağırdı. Bugün uyaptan boşanma davası ilk aşamasıni başlattım. Ama ne yapayım bilmiyorum. Anlaşmalı olsun hemen bitsin dedim dilekçe gönderdim örnek. Hiç ses yok normal geziyor evde şarkı mırıldaniyor. Zaten beş senedir hep böyle iki ayda bir saldırganlık yapar ve sonra özür dileme hediye gönül alma asla yapmaz bitti. Ben iki senedir boşanma kararını verdim ama ev araba vs çocuklarin iki tane olması okulları, ayrilmamalari çok önemli benim için. Ailen başka şehirde hem de zaten oraya girmeyi pek düşünmüyorum zaman ne gösterir bilemiyorum ama çocuklar büyüyene kadar babalarını da görsün isterim aynı şehirde olalım. Kısacası yanlış kişiyle hep aynı döngüleri yaşamak ile kızlarımı babasız annesiz bırakmak arasında gidip geliyorum. Sizce ne yapmalıyım?
